Είναι η επιθετική εκείνη συμπεριφορά που είναι εσκεμμένη απρόκλητη και επαναλαμβανόμενη αποτελεί κατάχρηση εξουσίας και εμπεριέχει ανισότητα στη δύναμη είτε αντικειμενική (σωματική) είτε αντιληπτή (λεκτική).
Εν ολίγοις κατευθύνεται προς εκείνα τα θύματα που εκλαμβάνονται από τους θύτες (ένας ή πολλούς μαζί) ως αδύναμα είτε σωματικά είτε ψυχολογικά.
Τι δεν εννοούμε με τον όρο είναι σχολικό εκφοβισμό
Όταν τα εμπλεκόμενα άτομα είναι ίσης δύναμης αλλά όχι σωματικής διάπλασης, κοινωνικής θέσης, κουλτούρας, τότε πρόκειται για σύγκρουση, βίαιη ίσως, αλλά όχι εκφοβιστική συμπεριφορά.
Εκτός από την ισότητα στη δύναμη, παρατηρείται επίσης όμοια συναισθηματική αντίδραση, που σημαίνει ότι και οι δύο μαθητές είναι θυμωμένοι και όχι όπως στον εκφοβισμό όπου ο μαθητής – στόχος φοβάται και αδυνατεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Υπάρχει επίσης η περίπτωση, όπου οι μαθητές κάνουν αστεία μεταξύ τους διασκεδάζοντας και οι δύο αληθινά.
Έμμεση / Κοινωνική: Εκβιάζω, απειλώ με σωματική βία και απαιτώ χρήματα ή πράγματα, διαδίδω φήμες, απομονώνω κοινωνικά, προδίδω τα μυστικά, προσβλητικά γκράφιτι.
Ηλεκτρονική: μέσω κινητού τηλεφώνου ή διαδικτύου, απειλές, προσβολές, δυσφήμιση, κοινωνική απομόνωση, δημοσιοποίηση πληροφοριών και εικόνων χωρίς άδεια, ψεύτικη ταυτότητα για εκμαίευση πληροφοριών και γελοιοποίηση.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται γονείς κάτι παράξενο και ατυχές συμβαίνει. Αρχίζουν να αναλαμβάνουν ή να υποδύονται έναν ρόλο και ξεχνούν ότι είναι πρόσωπα. Όταν εισέρχονται στον ιερό κόσμο των γονέων αισθάνονται ότι πρέπει να ενδυθούν τον μανδύα των ((γονέων)). Προσπαθούν ειλικρινά να συμπεριφερθούν με συγκεκριμένους τρόπους γιατί έτσι πιστεύουν ότι πρέπει να συμπεριφέρονται οι γονείς.
Ξεχνώντας την ανθρώπινη υπόσταση τους, όταν οι άνθρωποι γίνονται γονείς συχνά παύουν να είναι ανθρώπινοι. Δεν αισθάνονται πλέον ελεύθεροι να είναι ο εαυτός τους, να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται κάθε στιγμή. Ως γονείς πλέον έχουν καθήκον να είναι καλύτεροι από άλλα πρόσωπα.
Θεωρούν ότι τα συναισθήματα τους πρέπει πάντοτε να είναι στοργικά απέναντι στα παιδιά τους οι ίδιοι να είναι άνευ όρων στοργικοί και αποδεικτικοί να παραμερίζουν τις δικές τους εγωιστικές ανάγκες και να θυσιάζονται για τα παιδιά τους να είναι και να μην επαναλάβουν τα σφάλματα των δικών τους γονέων.
Το πρώτο σοβαρό σφάλμα που μπορεί να κάνει κανείς όταν γίνεται γονέας είναι να ξεχάσει ότι είναι και αυτός άνθρωπος. Ο αποτελεσματικός γονέας επιτρέπει στον εαυτό του να είναι ένα πρόσωπο – ένα αληθινό πρόσωπο. Τα παιδιά εκτιμούν βαθύτατα αυτή την ιδιότητα του αληθινού και του ανθρώπινου στους γονείς. Και μάλιστα το λένε ((ο πατέρας μου δεν είναι δήθεν)).
Είναι πολύ εμφανές ότι οι γονείς τους θέλουν να είναι άνθρωποι και όχι θεοί. Αντιδρούν θετικά στους γονείς όταν αυτοί είναι ανθρώπινοι και όχι ηθοποιοί που παίζουν κάποιο ρόλο.
Πώς μπορούν οι γονείς να είναι πρόσωπα για τα παιδιά τους; Πώς μπορούν να διατηρήσουν την ιδιότητα τους να είναι άνθρωποι ενώ είναι γονείς;
Η έννοια της αποδοχής
Όλοι οι γονείς είναι πρόσωπα που έχουν διαφορετικά είδη συναισθημάτων απέναντι στα παιδιά τους: της αποδοχής και της μη αποδοχής. Οι γονείς άλλοτε αποδέχονται αυτά που κάνει το παιδί και άλλοτε όχι.
Η συμπεριφορά είναι κάτι που το παιδί λέειή κάνει. Δεν είναι η κρίση σας για τη συμπεριφορά του. Για παράδειγμα ένα παιδί που αφήνει τα ρούχα του στο πάτωμα εκδηλώνει μια συμπεριφορά. Το να το χαρακτηρίζεται ως ((τσαπατσούλικο)) είναι μια κρίση της συμπεριφοράς αυτής.
Όλες οι πιθανές συμπεριφορές του παιδιού σας αυτά που λέει ή κάνει μπορούν να αναπαρασταθούν με ένα ορθογώνιο που μπορούμε να το ονομάσουμε παράθυρο συμπεριφοράς
ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ
ΜΗ ΑΠΟΔΕΚΤΕΣ
ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΕΣ
Το παράθυρο συμπεριφοράς βοηθάει τους γονείς να καταλάβουν τα δικά τους αναπόφευκτα συναισθήματα και τις συνθήκες που επηρεάζουν τα συναισθήματα έτσι ώστε αυτά να αλλάζουν διαρκώς.
Οι γονείς δεν είναι υποχρεωμένοι να αποδέχονται άνευ όρων μια συμπεριφορά που παιδιού τους ούτε και να την αποδέχονται πάντοτε. Ούτε πρέπει να προσποιούνται ότι αποδέχονται κάτι , όταν δεν το αποδέχονται. Ενώ τα παιδιά χωρίς αμφιβολία προτιμούν να γίνονται αποδεκτά, μπορούν να χειριστούν εποικοδομητικά τα συναισθήματα μη αποδοχής των γονέων τους, όταν οι γονείς στέλνουν ειλικρινή και σαφή μηνύματα που αντιστοιχούν στα πραγματικά τους συναισθήματα. Αυτό όχι μόνο βοηθάει τα παιδιά να ανταπεξέλθουν ευκολότερα, αλλά επίσης θα βοηθήσει κάθε παιδί να δει τον πατέρα και την μητέρα του σαν αυθεντικό και ξεκάθαρο πρόσωπο.
Σε ποιον ανήκει το πρόβλημα;
Η σημασία της κατοχής προβλήματος είναι τεράστια καθώς πολλοί γονείς πέφτουν στην παγίδα να αναλαμβάνουν την ευθύνη να λύνουν τα προβλήματα που ανήκουν στα παιδιά τους αντί να τα ενθαρρύνουν να τα λύνουν μόνα τους.
Το παιδί χασομερά ενώ ο γονέας βιάζεται
Το παιδί ξεχνά να ειδοποιήσει ότι θα αργήσει για το δείπνο
Οι παραπάνω συμπεριφορές δείχνουν ότι το πρόβλημα ανήκει το γονέα
Το παιδί έχει απορριφθεί από κάποιο φίλο του
Είναι θυμωμένο με τον δάσκαλο του
Αυτά είναι προβλήματα που τα παιδιά βιώνουν στις δικές τους ζωές.
((Ανοίγματα)) επικοινωνίας
Ένας από τους πιο αποτελεσματικούς τρόπους απόκρισης στα έντονα συναισθήματα των παιδιών. Πρόκειται για αποκρίσεις που δεν επικοινωνούν κάποια σκέψη κρίση ή συναίσθημα απλώς το προσκαλούν να μιλήσει και να πει περισσότερα. Ανοίγουν τη πόρτα στο παιδί και το προσκαλούν να μιλήσει
Η νοητική υστέρηση αναφέρεται σε μία παθολογική κατάσταση που εκδηλώνεται στην περίοδο ανάπτυξης, δηλαδή την περίοδο που αρχίζει από τη σύλληψη και φτάνει ως το 16ο έτος της ηλικίας. Το παιδί με νοητική υστέρηση χαρακτηρίζεται από νοητική ικανότητα χαμηλότερη από το μέσο όρο των παιδιών της ίδιας χρονολογικής ηλικίας. Παράλληλα το παιδί αυτό διαθέτει μειωμένη ικανότητα προσαρμογής, η οποία αντικατοπτρίζεται συνήθως στην ωρίμανση κινητικών και αντιληπτικών ικανοτήτων, δεξιοτήτων αυτοεξυπηρέτησης, στην μάθηση και στην κοινωνική ένταξη. Η διάγνωση γίνεται από ψυχολόγους, χρησιμοποιώντας σταθμισμένα ψυχομετρικά τεστ για την μέτρηση διαφόρων κλιμάκων της νοημοσύνης.
Η συμβουλευτική γονέων είναι η συνεργασία των γονέων με έναν ψυχοθεραπευτή με σκοπό να βοηθήσουν στην αναγνώριση και τη διαχείριση των δυσκολιών του παιδιού τους έτσι ώστε να βελτιωθεί η ψυχοσυναισθηματική κατάσταση του παιδιού και κατά συνέπεια η συμπεριφορά του.
Τα παιδιά συνήθως δεν μπορούν να ξεπεράσουν τα προβλήματα μόνα τους. Σε κάποιες περιπτώσεις, χρειάζεται μία εξατομικευμένη θεραπεία του ίδιου του παιδιού, με παράλληλη βοήθεια προς τους γονείς. Σε ηπιότερες περιπτώσεις, είναι πιθανό να αρκεί η συμβουλευτική γονιών για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Η Ειδική Αγωγή ορίζεται ώς «το σύνολο των παρεχόμενων εκπαιδευτικών υπηρεσιών στους μαθητές με αναπηρία και διαπιστωμένες ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. Η πολιτεία δεσμεύεται να κατοχυρώνει και να αναβαθμίζει διαρκώς τον υποχρεωτικό χαρακτήρα της ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης ώς αναπόσπαστο μέρος της υποχρεωτικής και δωρεάν δημόσιας παιδείας και να μεριμνά για την παροχή δωρεάν δημόσιας ειδικής αγωγής και εκπαίδευσης στους αναπήρους όλων των ηλικιών και για όλα τα στάδια και τις εκπαιδευτικές βαθμίδες» (άρθρο 1, Νόμος 3699/2008).
